om mijn vader te herinneren aan de armoede waar de kinderen met Pan hun ogen stijf mee dicht moesten knijpen om vrolijke gedachten te denken over het feit dat ze misschien toch nooit als kind in een fabriek moesten gaan werken als een volwassen iemand die zo ook begon en volledig versleten was , nee , dan had ik mijn vader Karl Marx gestuurd , of iets van de eerste hoofdstukken waar de trein hoog in de lucht voor die tijden de dollar a week hotels voorbij rolt , met zo nog steeds thuislozen genoemd die in het weekend dus minimaal tien dansen moesten zien te krijgen om hun kamer met ontbijt te houden en misschien hun extra paar dansen die goed waren voor sigaretten en het onderhoud aan hun pak , schoenen en handschoenen .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten